Mijn ambt als burgemeester bekleed ik 24/7. Datzelfde geldt voor mijn rol als moeder. En ja… ook bij ons is het wel eens wat. Dat verandert niet als je een moeder hebt die een openbaar ambt bekleedt. 
Onze jongens kijken precies zo naar hun ouders als wij dat deden toen we een jaar of 20 waren. Hun wereld is anders dan de onze. We willen hen behoeden voor gevaar en verkeerde keuzes, terwijl zij ons niet alles vertellen omdat we hun eerlijke verhaal zeer waarschijnlijk zullen afkeuren. Waarom zouden zij ons dingen vertellen die we liever niet willen horen? Waarom zouden zij het rooskleurigere beeld dat wij van hen hebben, verstoren?
Daar kwam ik pijnlijk achter toen ik laatst op een vrijdagavond gebeld werd door een man die één van onze jongens bijstond toen hij betrapt was op een misstap. Of ik het nummer van zijn vriendin wilde geven, dan kon zij geïnformeerd worden… Natuurlijk wilde ik meer weten over die misstap en gelukkig had zoonlief (meerderjarig) toestemming gegeven mij iets te vertellen. Gelukkig: blijkbaar schatte hij in dat onze band wel tegen een stootje kan. Stiekem vond ik ‘t leuk dat hij zijn moeders telefoonnummer onder alle omstandigheden uit zijn hoofd weet.
Ik vond mezelf altijd best wel ruimdenkend en wereldwijs. Nou, dat is dus niet zo.
In de gesprekken die wij na dat incident hebben met onze kinderen, leer ik over festivals, feesten en de uitgaanswereld van nu. Ik leer over de omgangscodes die daar gelden. Ik vind het niet allemaal oké. Sterker nog: iets in mij schreeuwt dat ik ze wil behoeden voor narigheid. Zij zijn het kostbaarste dat we hebben. Maar ik kom er ook achter dat we onze jongens hun eigen fouten moeten laten maken. Leren doe je het meest van je eigen fouten en blaren. Zo hebben wij destijds ook geleerd. Voor ons, ouders geldt: Vertrouwen geven en loslaten. Tegelijkertijd wordt mijn band met de jongens ook steviger: volwassen, open en eerlijk. 
Maar onder ons gezegd en gezwegen: wat vind ik dat loslaten moeilijk!

Petra Doornenbal, Burgemeester gemeente Renswoude